Zaproszenie na wernisaż do BWAiUP
Jan Seweryn Antoni Michalak
Urodzony 5 maja 1979 r. w rodzinie inteligenckiej o tradycjach artystycznych. Studiował na Wydziale Malarstwa w ASP w Warszawie. Dyplom z wyróżnieniem w 2004 r. Członek ZPAP Okręg Warszawski. Mieszka i tworzy w Rzymie.
Ważniejsze wystawy i osiągnięcia:
2004 - Dyplomy - wystawa w ASP w Warszawie. Stypendysta Ministerstwa Kultury w 2005 r.
2005 - 15. Ogólnopolski Przegląd Malarstwa Młodych "PROMOCJE 2004", Galeria Sztuki w Legnicy. Otrzymał nagrodę "Srebrna Ostroga" przyznawaną za odwagę i bezkompromisowość. 2006 - Biennale Malarstwa Ogrody 2006, (wyróżnienie honorowe za obraz) BWA w Wałbrzychu - Zamek Książ.
2006 - Konkurs malarski "Jan Paweł II Wielki w Warszawie" (wyróżnienie za obraz) Pomarańczarnia, Warszawa.
2007 - Warsaw Art Gallery Hotel Marriot (wystawa indywidualna).
2008 - "Dionizyjska Reinterpretacja Stytanizowanej Rzeczywistości" (wystawa indywidualna) Galeria Otwarta, Kraków.
2008 - Dziennik "Rzeczpospolita" zostaje wymieniony w Rankingu "Kompas Sztuki".
2009 - zakłada w Kazimierzu Dolnym Autorską Galerię "Szopa".
2010 - Udział w 3. Biennale Artystów w Kazimierzu Dolnym (wyróżnienie w kategorii malarstwo). 2011 - "Vita di Prete" Pietra Lata, Toskania, Włochy. Performens i wystawa obrazów.
2012 - "Poszukiwanie Kamienia Filozoficznego", Galeria Dom Michalaków Kazimierz Dolny.
2013 - "Hereditatis Paternae ", wystawa obrazów. 7. Festiwal Filmu i Sztuki Dwa Brzegi. Galeria Dom Michalaków Kazimierz Dolny.
2013 - Puławska Galeria Sztuki-POK Dom Chemika wystawa indywidualna pt. "Hereditatis Paternae-Gens Polonica".
2014 - "Lo Zilach, Selenu Cepen, Marunuch" wystawa obrazów. 8. Festiwal Filmu i Sztuki Dwa Brzegi, Galeria Dom Michalaków Kazimierz Dolny.
2015 - "Wieża Babel" wystawa obrazów. 9. Festiwal Filmu i Sztuki Dwa Brzegi, Galeria Dom Michalaków w Kazimierzu Dolnym.
2016 - "IL TENENTE DEL PAPAVERO MAGGIORE" wystawa malarstwa w LA PORTA BLU ART GALLERY w Rzymie. Kurator Beata Drzewiecka.
2016 - "PANTA REI" wystawa malarstwa Galeria Dom Michalaków Kazimierz Dolny. Kurator Giuseppe Ussani d'Escobar.
Dla Jana Michalaka wszechświat jest organiczny i w stałym formowaniu się, ożywione i nieożywione łączą się w nieprzerwanej genezie. Słowo ma funkcję ewokującą i w rycie sztuki staje się formą, idea kształtuje się na płótnie i staje się myślą, która nie poddaje się pełnej kontroli samoświadomości. Formy Jana które mają często początki geometryczne, są ziarnami rzuconymi z podświadomości w naszą codzienność. Cezanne, który zrewolucjonizował język sztuki i którego z powodzeniem nazwać można Ojcem Kubizmu, widział w naturze formy: stożka, kuli, sześcianu, cylindra. W naszym artyście natura ma tę rygorystyczną esencję. Biomorfizm ekspresjonistyczny, gdzie kolor wzrasta i stymuluje realność magiczną i prymitywną, konkretyzując ją przed zachwyconym widzem. Kiełkuje w nadmiarze, konserwując nierealną lekkość. Wszechświat Jana zdaje się być uderzony i oślepiony ogniem słońca, eksplozją sił tajemnych i gwiezdnych stwarza wielość form. Jego Sztuka jest intensywnie mistyczna, mistycyzmu wizyjnego i pogańskiego. Formy mają impaktemotywy idoli które rodzą się z ciszy. Jego malowidła są darami wotywnymi dla bytu wyższego, który bawi się zmienianiem form i gubieniem się we fragmentarności realnoonirycznej. Most duchowy jest rzucony między płótnem a obserwatorem. Ten ostatni, nieoczekiwanie jest wezwany do uczestnictwa w organicznej ewolucji kosmosu, by konstruować swoje sny. Z nieskończonej przestrzeni słowo daje początek formie a ta przebija horyzont wizyjny i emocjonalny widza by potem zanurzyć się w nicości, powracając do frazy początkowej, zagubić się znowu w świecie niewypowiedzianego, niewidzialnego i żyć w zawieszeniu, oczekując magicznej regeneracji w podróży podobnej nucie muzycznej, pojawia się znikąd przez surrealną koincydencję energii i myśli, fluktuuje w powietrzu, stając się dźwiękiem i finalnie wraca do niewidzialności ciszy. Człowiek jest w ciągłym poszukiwaniu tajemnego wokabolarium stworzenia. Formy są ziarnami pierwotnego wszechświata i znajdują prawdę w uproszczeniu. Im bardziej zbliżamy się do początków człowieka, tym bardziej kształt oczyszcza się, stając się esencjalnym. Ciało ludzkie mogłoby zsyntetyzować się w geometrie, które wiążą się między sobą, w konsekwencjalności kosmicznej: Portrety Jana są pejzażami oniryczno-geometrycznymi wypływającymi z źródła sennego, mają pragnienie realności i z ich monumentalnością świętej góry rodzą nieskończony wszechświat form - my sami jesteśmy formą i stwarzamy nowe marzenia, nowe sny, nowe słowa. Jesteśmy materią i substancją twórczą tego wyjątkowego wszechświata gdzie wszystko płynie i rodzi się od nowa. Bezruch nie należy do kodu genetycznego tej planety, tej galaktyki, wszystko i wszyscy jesteśmy wezwani do działania... Panta Rei... Wszystko płynie…
Giuseppe Ussani d'Escobar
